#15: Zeepjes

Kleine kunstwerkjes waren het, versierd met kruiden en appelsienen.

Het was zondag. We kwamen net terug van een wandeling in de bergen, die de natuurlijke scheidingslijn tussen de Algarveregio en Spanje vormen. Ze houden de koude noordenwinden ver weg van dit zachte stukje wereld.

We belandden we in een klein dorpje, Penina. Het is zo’n dorpje dat je niet kan verzinnen. Het bestaat maar uit enkele smalle straatjes met kasseien. Er is één cafeetje waar het hele dorp samenkomt en een soort van petanquebaan waar de mannen een spel spelen dat geen petanque is, maar er toch heel erg op lijkt. We ontdekten een plaatselijke saboaria, een artisanale zeepjeswinkel. De geur van de winkel was een mengeling tussen die van de wasverzachter van mijn mama vroeger en de appelsienbomen op straat. De zeepjes waren kunstwerkjes, versierd met kruiden en appelsienen. Zo puur.

Dat had ik met alles in dit dorpje. De man die de zeepjes van zijn vrouw met trots verkoopt. De petanquebaan. Het café. De kinderen die door de straten fietsen. Het samenleven. De community. Zo afgescheiden van de wereld, en toch zo echt.

De man van de saboaria vertelde over zijn dromen. Hij wou de bakkerij opknappen en daarna de rest van het dorp. Hij droomde groots voor zijn gemeenschap. Hij nodigde ons uit voor hun dorpsfeest in juni. Met sardientjes op de barbecue, niet te missen, vertrouwde hij ons toe.

“Veel mensen hebben een diep verlangen om op een andere manier in de wereld te staan. Niet als de dominante soort, maar als deel van het geheel,” vertelde botaniste Robin Wall Kimmerer onlangs in een interview met de Standaard. Ik lees: de mens heeft nood aan échte verbinding met de wereld rondom zich.

Ik ruik nog eens aan het zeepje. De geur brengt me in het hier en nu. Zoekend naar het groter geheel, waar ik zo graag zou bij horen. Ik weet niet of dat een klein dorpje zou kunnen zijn. Waarschijnlijk niet. Maar dat het klein dorpje het groter geheel voor deze mensen betekent, vind ik prachtig. De grootsheid van de eenvoud, zo puur als de zeepjes zelf.

Van die kleine kunstwerkjes, versierd met kruiden en appelsienen, kocht ik er uiteindelijk vijf.

Hopend om die eenvoudige grootsheid mee naar huis te kunnen dragen. En wie weet, ooit zelf te vinden.